حیرت علی علیزاده از حماسه شگفت انگیز اربعین - پیامک خنده

به گزارش خبرنگار ، این روزها سرزمین عراق و جاده نجف تا کربلا، میزبان خیل عاشقانی است که از گوشه و کنار دنیا آمده اند تا با شرکت در پیاده روی اربعین و رساندن خود به کربلای معلی، عشق و ارادت خود را به حضرت ابا عبداللّه الحسین(ع) ابراز کنند. در این بین بسیاری از مسئولان، هنرمندان و ورزشکاران و عاشقان امام حسین(ع) دل به جاده عاشقی زدند تا در این همایش دنیای شرکت کنند.

در ادامه متن پست اینستاگرامی علی علیزاده، فعال رسانه ای که این روزها خود را به راهپیمایی عظیم اربعین رسانده است، می خوانید.

مردم برای مردم

و باید ببینی با چشمهای خودت تا باور کنی اینجا بی اهمیت ترین و نامرئی ترین بازیگر، دولت است و سازمانها و وزارتها و دستگاه عریض و طویلش. اینجا چنان این مردم و قدرت عجیبی که از کنار هم بودن بواسطه این حرکت می یابند، پررنگ است که هر نیروی دیگری رنگ می بازد. در سازماندهی اینجا، حتی دولت عراق هم نقشش بی اهمیت است، چه رسد به دولت کشور همسایه. اینجا حتی امنیتش هم با نیروهای مردمی است.

و تو فقط ده دقبقه راه رفتن نیاز داری تا بفهمی آنهمه خبر درباره خرج منابع مالی ایران در اربعین و نقش حکومت ایران و فلان نهاد و سازمانش در سازماندهی اربعین یک شوخی بیشتر نیست. که اگر همه دولتهای منطقه هم جمع می شدند و تمام توانشان را می گذاشتند و می خواستند هم نمی توانستند یک میلیون از این زائران را به مقصد برسانند. چه رسد به بیست و چند میلیون.

و تلفیق این دو، بی شمار بودن مردم و غیاب دولت، وضعیتی میسازد که تا به حال ندیده ای.

در ابتدا، از منظر خودِ غربی شده ات وحشت میکنی و می پرسی نکند هرلحظه آشوبی رخ دهد و فاجعه ای؟ با اینهمه مردم؟ بدون دولت در نقش پدر؟ ولی هیچ فاجعه ای رخ نمیدهد. که نظمی دقیق در میان این بی نظمی ظاهری وجود دارد. نظمی با منطقی متفاوت.

اربعین نوعی زدن زیر میز نظم دولت مدرن است و بهم ریختن نظم بوروکراتیک و تکنوکراتیک این دولت مدرن. جایی که در آن اداره امور مردم توسط مردم بدون میانجی دولت صورت می پذیرد.

و از خودت می پرسی چگونه میشود در یک کوچه شهر یک لوله آب که میترکد چشم های همه به آسمان دولت دوخته میشود و تا دولت نیاید همه فلج و ناتوان میشوند و اینجا بیست میلیون می آیند و میروند و کارهایشان را سامان میدهند و فاجعه ای رخ که نمیدهد هیچ، فردی هم وعده غذا و آبش ثانیه ای دیر نمیشود؟ چگونه میشود این ملتهای معتاد به دولت بی آنکه بدانند برای یکی دو هفته تمام، فردای تاریخ را، فردایی که در آن مفاهیم دولت و ملت معنا ندارند، زندگی میکنند؟